पुरुषोत्तम लक्ष्मण देशपांडे

अहो ज्ञानियांच्या राजा । कशाला फुकाच्या गमजा? एकेकाळी रचीली ओवी । व्हाल का हो नवकवी? मारे बोलवीला रेडा । रेघ बी. ए. ची ओलाडा! तुम्ही लिहावी विराणी । लिहा पाहू फिल्मी-गाणी  म्हणे आळंदी गावात । तुम्ही चालवली भितं चालवून दावा झणी एक नाटक कंपनी बाप रखुमादेवीवरा । आमुचा च्यालेंज स्विकारा

मी एकदा आळीत गेलोचाळ घेऊन बाहेर आलोतोंडात भरली सगळी चाळमी तर मुलाखाचा वाचाळकधी पायांत बांधतो चाळउगीच नाचतो सोडून ताळवजन भारी उडते गाळणपायांचीहि होते चाळणगाळणे घेऊन गाळतो घामचाळणीमधून चाळतो दामचाळीबाहेर दुकान माझेविकतो तेथे हंसणे ताजे‘ खुदकन् हसू ’ चे पैसे आठ‘ खो खो खो ’ चे एकशे साठहसवण्याचा करतो धंदाकुणी निंदा – कुणी वंदाकुणाकुणाला पडतो पेचह्याला […]

मी राहतो पुण्यात  म्हणजे विद्वत्तेच्या ‘ठाण्या’त. इथल्या मंडईचे देखील विद्यापीठ आहे  आणि विद्यपीठाची मंडई झाली आहे  बोलणे आ इथला धर्म आहे  आणि ऐकणे हा दानधर्म आहे. म्हणून वक्ते उपदेश करतात  आणि स्रोते उपकार करतात. उपचारांना मात्र जागा नाही कवीता फाडण्याच्या मंत्र  दोन टोके पानांची  दोन चिमटी बोटांच्या  एक कागद गाण्याच्या  दुसरे दिवशी वाण्याच्या  मोडा तोडा […]